ik had nog nooit van Louis Zamperini gehoord maar dat is na het bekijken van de film Unbroken wel anders geworden. Wat een verhaal, maar vooral: wat een held is deze man.
Louis Zamperini is een Amerikaanse hardloper die het zelfs tot de Olympische Spelen van 1936 heeft gebracht.
Vanaf 1941 diende hij in het Amerikaanse leger, tijdens de tweede wereldoorlog. in 1942 werd hij overgeplaatst naar Hawai waar hij bemannningslid werd van een B-24. Tijdens een van die missies stort zijn vliegtuig door technische problemen neer in de Stille Oceaan, het begin van een ware nachtmerrie.
Hij brengt samen met 2 collega’s, omringd door hongerige haaien, 47 dagen door op een lekkend vlot. Het gebrek aan voedsel, de brandende zon en de steeds meer toenemende wanhoop maken deze periode tot een ware hel.
Als ze uiteindelijk worden gered belandden ze van de regen in de drup want hun ‘redders’ zijn Japanse soldaten.
Na enkele ondervragingen komt Louis in een kamp terecht waar hij kennis maakt met korporaal Watanabe, beter bekend onder zijn bijnaam de vogel. Deze man heeft een sterke afkeer van Louis Zamperini, waarschijnlijk veroorzaakt door zijn bekendheid als Olympisch atleet.
Wat volgt is een schakeling van vreselijke mishandelingen en vernederingen. Zo moeten op een bepaald moment alle krijgsgevangenen Louis keihard in het gezicht slaan.
Op het laatst wordt hij gedwongen een zware balk boven zijn hoofd te tillen, als hij hem laat vallen wordt hij meteen neergeschoten. Het lukt hem om de balk 3 kwartier omhoog te houden, een bijna bovenmenselijke prestatie. Hij wordt uiteindelijk neergeslagen door Watanabe.
De oorlog eindigt uiteindelijk en Louis Zamperini keert terug naar Amerika. Na zijn terugkeer wordt Louis Zamperini lange tijd achtervolgd door vreselijke nachtmerries en wrok jegens de vogel.
na een periode van depressie en alcoholisme nam zijn vrouw hem mee naar een dienst van de (toen nog onbekende) evangelist Billy Graham. Zamperini wilde eerst niet maar verteld dat hij toen hij zich aan Jezus Christus toevertrouwde ‘bevrijd werd van zijn verlammende angsten, nachtmerries, alcoholverslaving en pijn’. ‘Na dat moment’, zegt Zamperini, ‘heb ik nooit meer een nachtmerrie gehad. Als dat geen wonder is!’
In 1950, tijdens een bezoek in Tokyo, gaat hij naar een gevangenis waar een aantal van zijn vroegere bewaarders gevangen zitten. Hij vergeeft ze allemaal.
In 1998 is hij opnieuw in Japan, hij mag de Olympische fakkel dragen tijdens de ceremonie. Hij wil heel graag de vogel ontmoeten maar deze wil niet. Zamperini heeft hem toch vergeven wat deze hem aan had gedaan.
Louis Zamperini is voor heel mensen een enorm voorbeeld geworden. Volhouden in beproevingen en vergeving. Zoals iemand het zegt: ‘Als Louis Zamperini zijn voormalige beul kan vergeven dan moet ik toch de mensen kunnen vergeven die mij pijn hebben gedaan’.