Evangelist Jan Zijlstra vroeg: “Wat heeft u?” Ik antwoordde: ‘Fibromyalgie, dystrofie en het chronisch vermoeidheidssyndroom.’ (ME). Toen legde hij mij de handen op in Jezus’ naam, en ik voelde de pijn onmiddellijk uit mijn zieke lichaam wegvloeien. Hij zei: “Gooi je krukken maar weg, in Jezus’ naam. Die heb je niet meer nodig.” En ik liep! Ik was genezen!
het verhaal van Henk
voor wie het verhaal te lang vindt, bekijk de video onderin
Henk Hofman verbouwde zijn bloemenzaak in Diever. Hij werkte dag en nacht. Hij nam veel te veel hooi op zijn vork. Het resultaat was, dat hij in oktober 1989 volledig instortte. Hij was zwaar overspannen. Hij kon niets meer, hij durfde zelfs zijn zaak niet meer in te gaan.Het werd voor zijn vrouw Dicky, die nu met het personeel het bedrijf moest runnen, een zware tijd.Na heel veel gesprekken met de huisarts, de psychiater en de maatschappelijk werker, krabbelde Henk weer heel langzaam op uit het diepe dal. Na drie jaar kon hij weer wat gaan doen, al ging dat met vallen en opstaan.
Januari 1995: Hevige nekklachten
In het begin was er niets te vinden waar de pijn in de nek vandaan kwam. Maar de pijn werd steeds erger en ging niet meer weg. Het bleek dat de pijnen te maken hadden met de aanhechtingen van de pezen en spieren. Henk kwam nu voor de vreselijke pijnen in het Academisch Ziekenhuis in Groningen terecht.Na verloop van tijd besloten de artsen Henk een nekkraag te geven. Hij heeft daar drie jaar mee rondgelopen. Maar het bracht Henk absoluut geen enkele verlichting. Ook de medicijnen die men hem gaf en al de therapieën, hielpen niet. Het werd alleen maar erger.
September 2000: Koude dystrofie
Nu kwam er ook nog een ernstige ontsteking in de enkel bij. Henk was in 1986 aan zijn enkel geopereerd, en daar zat nu een ontsteking. Men besloot tot een kijkoperatie, maar dat had een beschadiging in zijn enkel als gevolg.
De pijnen werden zo hevig, dat Henk er niet meer op kon staan. Er was een vreselijk brandende pijn van binnen, en het voelde afschuwelijk koud van buiten. Henk kreeg in het ziekenhuis te horen: koude dystrofie.
Henk ging, vanaf het moment dat hij overspannen raakte, niet met zijn nood richting Jezus. In plaats daarvan, ging hij tegen God aanschoppen. En op zijn vragen kreeg hij natuurlijk in die situatie geen antwoord.
Henk: ik voelde mij in de steek gelaten door God. Ik had een jong gezin met drie kinderen. Ik wilde van alles ondernemen, maar daar zou nu niets van terechtkomen. Alles wat een vader normaal met zijn kinderen doet, kon ik niet meer: Wandelen, spelen, fietsen, stoeien, voetballen. En daarbij had ik natuurlijk mijn bedrijf, twee bloemenwinkels.
En het zou nog veel erger worden. Toen ik afgekeurd werd en helemaal niets meer kon, was dat de allergrootste tegenslag.
Mijn vrouw Dicky nam vrijwel alle taken van mij over. Ik ging nog wel op mijn krukken naar de bloemenveiling om de inkopen te doen. Vervolgens kwam mijn vrouw dan achter mij aan om alles in te laden.
De onmacht dat ik niets meer kon maakte mij diep ongelukkig.
Mei 2001: Fibromyalgie
Henk kreeg nu ook klachten in zijn schouders, armen, polsen, handen, vingers, knieën en op vele andere plaatsen.
De pijnen werden steeds erger. Henk, die al naar verschillende ziekenhuizen was geweest, ging nu voor onderzoek naar het Universitair Medisch Centrum in Utrecht. Daar werd specifieke reuma geconstateerd.
Maar na meer dan een jaar van onderzoeken, werd de ziekte alleen maar erger en erger en de pijnen in de gewrichten en spieren, namen alleen maar toe. Wat men ook voor Henk deed, hij kwam geen stap dichter bij zijn genezing. Het werd gaandeweg alleen maar dramatischer. En toen hij te horen kreeg dat hij fibromyalgie had, konden ze niets anders doen dan injecties tegen de pijn geven. Al de medicijnen brachten geen genezing en Henk kreeg de boodschap: je moet maar leren om te gaan met de pijn. Maar kan dat wel, met zoveel pijn leven?
Oktober 2002: Chronische vermoeidheid
Na de eerste tekenen van fibromyalgie, kwam er ook nog chronische vermoeidheid bij. Toen kon Henk helemaal niets meer. Hij vroeg zich steeds vaker af wat er nu van hem moest worden. Zijn leven bestond uit pijnen. Hij liep op krukken, met in het vooruitzicht een rolstoel. En als hij maar iets deed, dan was hij al uitgeput. De lichamelijke klachten van Henk waren intussen al een hele waslijst geworden. Was dit het einde?
Er kondigde zich een nieuw begin aan, een verandering. De verandering begon, waar het altijd begint: in het hart van de mens. In het hart van Henk.
Januari 2004: De verandering
In de loop van 2002 was er een nieuwe predikant in de gereformeerde kerk van Diever gekomen. Toen ds. De Kok hem opzocht, zag hij al heel gauw dat Henk het moeilijk had met zijn geloof. En hoe hij tegen God aanschopte en Hem van alles de schuld gaf.
Hoewel Henk van de predikant hoorde dat God hem niet in de steek liet, zag hij dat helemaal niet. Hij bleef heel sceptisch tegenover God. Toch kwam Henk heel langzaam wat dichter bij God. Totdat men in zijn gemeente, in januari 2006, begon met de cursus: Een doelgericht leven. Daar kwam de vraag aan de orde: Waarvoor leef ik op aarde? Henk had het daar vreselijk moeilijk mee. Maar de predikant en zijn vrouw gaven niet zomaar op. Zij vertelden Henk, dat hij alles bij God kon neerleggen. Zijn pijnen, zijn verdriet, zijn onmacht, alles en dat deed hij. En voor het eerst in zijn leven heeft Henk toen vanuit zijn hart gebeden en alles bij de Almachtige God neergelegd. Henk kreeg rust.
Henk: ik kreeg rust, in mijn hart en in mijn ziel. Dicky, mijn vrouw, zei tegen mij: Henk je bent zo rustig, je bent veranderd. Toen vertelde ik haar dat ik voor het eerst gebeden had en mijn last aan God had overgegeven.
27 februari 2006: Magazine De Levensstroom
Op maandag gaf Marga Schaap een grote gesloten witte enveloppe af met daarop geschreven: Ter info, voor Henk!
Henk: Ik maakte de enveloppe open en zag dat er een magazine in zat van De Levensstroom uit Leiderdorp. Pas later op de dag, werd ik toch wel wat nieuwsgierig en ben er wat in gaan lezen. Ik las, dat De Levensstroom ook een website had, en ben die gaan bekijken.
Ik zag dat daar ook een film op stond van de genezing van een vrouw, die al meer dan 20 jaar dezelfde ziekten had als ik. Ik zag hoe zij uit de rolstoel stapte en zei: ik ben genezen, alle pijn is weg, en dat alles in de naam van Jezus.
Toen ik deze film samen met mijn vrouw nog eens bekeek, werd ik er koud van en vroeg mij af: Wil God hier iets mee met mij? We hebben er lang over gesproken en lazen in het blad, dat er op 26 maart een genezingsdienst met evangelist Jan Zijlstra gehouden zou worden in De Meenthe in Steenwijk.
De Levensstroom Het filmpje Marcus 2
Er kwamen nu allerlei zaken in een stroomversnelling terecht. Nadat hij het magazine had gelezen en dat bijzondere wonder van Marijke Brinkhuis op de film had gezien, las zijn vrouw Dicky die avond met de familie het verhaal van de genezing van de verlamde uit Marcus 2. En in dat dagboekje stond, dat Jezus ook vandaag nog mensen geneest.
Henk: Toen we dit gelezen hadden zei ik tegen mijzelf: God wil mij iets duidelijk maken. Ik kreeg er koude rillingen van, er gebeurde iets in mijn binnenste. En ik vroeg mijzelf af: Wat wil God toch van mij? Moet ik naar die genezingsdienst in Steenwijk? Ik wist nog steeds niet wat ik ermee aan moest. Genezing door handoplegging? God kan mij toch ook wel thuis genezen?
Natuurlijk kan God dat. God geneest door allerlei kanalen heen. Maar mensen moeten wel leren om een geloofshandeling te doen. Het liet Henk niet meer los. God was met hem bezig.
28 februari 2006: Opnieuw Marcus 2
Ze waren deze avond op de gespreksgroep, en de gespreksleider sloot de avond af met de woorden: Ik weet niet waarom, maar ik moet dit lezen. Hij opende de Bijbel bij Marcus 2, het gedeelte van de vier vrienden die hun zieke vriend bij Jezus brachten en die zo wonderbaarlijk door Jezus genezen werd.
Henk: Nu werd het voor mij duidelijk. God wilde mij naar de genezingsdienst van evangelist Jan Zijlstra hebben. Ik wist het diep in mijn hart, er was geen twijfel meer mogelijk. Ik moest daarheen. Ik vertelde aan de groep wat er allemaal gebeurd was. Over het magazine, het filmpje en Marcus 2 en zei tegen hen: Volgende maand ga ik naar Steenwijk.
Sommigen hadden hun twijfels: Ben je niet bang voor een teleurstelling? Stel eens voor dat je niet genezen wordt? Henk antwoordde heel eenvoudig, met geloof in het hart: God zal mij helpen.
Stel je voor, dat de vier vrienden uit Marcus 2 ook zo hadden gesproken? Nee, zij gingen met volhardend geloof richting Jezus.
26 maart 2006: Naar de genezingsdienst
Op de bewuste zondag werd Henk, na een slechte nachtrust, wakker met heel veel pijn in zijn lichaam. De hele dag had hij erge pijnen. Zo erg, dat zelfs de pijnstillers hem niet hielpen. Maar Henk dacht maar aan één ding: Vanavond ga ik naar de genezingsdienst en God zal mij helpen.
Toen de dienst begon, voelde Henk zich gelijk thuis. Zelfs de halleluja’s die door de grote hal weerklonken, vond hij in één woord prachtig. Terwijl hij daar vroeger niets van moest hebben, want hij vond dat maar een overdreven gedoe.
Henk: Daar zaten wij dan, uit allerlei filialen van de Heer zoals de evangelist dat zo mooi zei. God heeft maar één firma, maar wel verschillende filialen. Het evangelie werd gepredikt en dat was een kracht Gods, het was het goede nieuws dat levens verandert en de zieken geneest. En dat had ik nodig.
Toen deed de evangelist de oproep om de keuze voor Jezus Christus te maken en Hem in je leven te ontvangen. Toen wist ik niet hoe snel ik moest opstaan en op mijn krukken naar het podium te lopen, om Jezus als Redder te aanvaarden. Een ongekende vrede en een diep geluk kwam er in mijn hart. Eigenlijk was dit al genoeg voor deze avond.
Maar, God had nog veel meer voor Henk. Zijn genezende kracht zou tot hem komen en hij zou verlost worden van zijn jarenlange ziekten en pijnen.
De gebedsrij
Teruggekomen op zijn plaats naast Dicky, begon het gebed voor genezing voor de zieken. En er was die avond een menigte van zieken.
Henk: ik zag hoe God wonderen deed. Hoe pijnen bij de mensen verdwenen en ik had ook zoveel pijn. De één na de ander getuigde genezen te zijn. Ik zag dat er een levende God is en dat Hij nog altijd wonderen doet.
Ik herinner mij, dat de kracht van God sterk geopenbaard werd in Steenwijk. Dit is wat het Koninkrijk van God is. Dit is het evangelie. Dit is de levende God die wonderen doet. Hij wil de mensen redden en de zieken genezen. Jezus Christus is Dezelfde, niet alleen gisteren, maar ook vandaag en zal dat ook morgen zijn.
Henk: Toen werd er gezegd, dat alle zieken in de gebedsrij konden plaatsnemen. Ik wist niet hoe snel ik overeind moest komen om in die rij te gaan staan. Ik viel bijna met mijn krukken over de mensen heen. Ik had maar één verlangen, dat ik door Jezus Christus aangeraakt zou worden.
Jan Zijlstra: “Het was die avond daar in Steenwijk een hele lange rij, met zeer veel zieke mensen. Toch wil ik de zieke altijd de handen opleggen, in Jezus naam. Ik weet dat zij, die achterin de rij staan, vinden dat ik te lang bid met hen die vooraan staan. En zij die vooraan staan, vinden weer dat ik te kort bid. Toch weet ik dat de genezing niet ligt aan de lengte van het gebed. Velen hebben genezing ontvangen door slechts een kort moment van handoplegging en door een gebed dat niet langer was dan: Heer, verlos deze man of vrouw van deze ziekte, in Jezus naam. Of door een woord: Ontvang nu uw genezing, in Jezus naam.
Het gaat om de houding van het hart, namelijk om een gelovig hart.
Henk: Ik zag op afstand dat de evangelist maar kort voor de mensen bad en toen hoorde ik hem zeggen: God kan ook iemand in één seconde genezen. Fantastisch!, dacht ik, als het maar gebeurt, want God is bij machte om dat te doen.
Henk ontvangt zijn genezing
Ondertussen stond Henk geduldig in de lange rij zieken te wachten. Heel langzaam kwam hij dichter bij het podium, waar voor de zieken gebeden werd. Het was ondertussen al twaalf uur geworden. Al meer dan twee uur had hij in de rij gestaan en dat op zijn krukken! Maar wonderbaarlijk: hij had het volgehouden.
Henk: Toen stond ik daar ineens voor de evangelist. Hij vroeg aan mij: Hoe is uw naam? Waar komt u vandaan? En wat hebt u? Ik antwoordde: Ik heb fibromyalgie, dystrofie en het chronisch vermoeidheidssyndroom. Mijn naam is Henk Hofman en ik kom uit Diever. Toen legde hij mij de handen op, in Jezus naam. Op dat moment voelde ik de kracht van God door mijn lichaam heen stromen. Ik voelde de pijnen wegvloeien uit mijn
zieke lichaam. God raakte mij aan. Ik huilde.
De evangelist zei: in Jezus naam, gooi je krukken maar weg die heb je niet meer nodig. Ik pakte ze in mijn hand en liep, ik liep zonder enige pijn! Ik kon lopen zonder mijn krukken! Ik was genezen!
De krukken in de afvalbak
Henk liep met iemand van de nazorg mee, de arts Theo van de Akker, die bij ons team hoort. Aan hem vertelde Henk zijn hele verhaal. Wat hij allemaal meegemaakt en gevoeld had toen God hem aanraakte, en wat hij nog steeds voelde. Theo vertelde Henk, dat dat nog wel enige dagen kon duren, sommigen voelen dat nog wekenlang. Het was inmiddels al over twaalven toen zijn vrouw Dicky zei: We gaan naar huis Henk, want de kinderen maken zich ongerust waar we zo lang blijven. Maar Henk moest eerst nog helemaal bijkomen. Hij zat daar achterin de hal tegen een pilaar, nog steeds met de krukken in zijn hand. Toen zag hij de afvalbak staan. Hij bedacht zich geen moment. Hij gooide de krukken erin en riep: Ik heb ze niet meer nodig. Ik ben genezen!
Er kwamen allerlei mensen op Henk aflopen, iedereen was blij. Er waren mensen bij uit Dwingelo die Henk kende, die getuige waren geweest van zijn genezing. Verschillende van hen waren ook door Jezus genezen.
Sanne, papa is genezen!
Henk: We kwamen midden in de nacht Diever binnenrijden. We zagen dat de lichten in ons huis nog brandden. Toen we de deur opendeden, stond daar gelijk onze dochter van 15 jaar voor ons. Dicky riep: Sanne, papa is genezen. God heeft hem aangeraakt, hij heeft zijn krukken niet meer nodig, hij heeft geen pijn meer! Sanne begon te huilen en viel haar vader dolgelukkig om de nek en knuffelde hem aan alle kanten. Sanne had weer een gezonde vader. Ze had hem nooit anders dan ziek gekend. Zoon Erik-Jan van 19 jaar was stomverbaasd en vroeg: Het zit toch niet tussen je oren, pa? Maar Henk reageerde daar niet op en antwoordde: Nee, God heeft mij aangeraakt. Toen begon hij Henk te knijpen, op die plaatsen waar hij anders vreselijke pijnen had en sloeg hem op zijn schouders. Henk
zou het vroeger uitgeschreeuwd hebben van de pijn. Dochter Mieke en haar man werden direct gebeld. Zij stond aan de telefoon te huilen, toen zij het geweldige nieuws hoorde. Wat een vreugde, en dit was nog maar het begin. Henk: Diep in de nacht gingen we naar bed. Ik deed mijn orthopedische schoenen uit, ik liep op mijn tenen, ik sprong rond, ik rende de trap op, zonder pijn! Onvoorstelbaar! Wat een geweldige God!
27 maart 2006: Het getuigenis
Henk: Om half vijf ging de wekker. De bloemenveiling in Eelde wachtte alweer op ons. Ik liep de veiling op zonder krukken. In het begin zei men niets, maar men keek met grote verbaasde ogen. Toen ben ik gaan vertellen, hoe ik door de levende God genezen was. In de bloemenzaak vertelde ik aan het personeel het goede nieuws, en iedereen was blij.
Het werd die dag een komen en gaan van mensen die hem wilden zien en Henk sprak steeds maar weer opnieuw en opnieuw over de grote daden Gods. Ik wilde het van de daken roepen. Dominee De Kok kwam langs en zei tegen me: Zondag 2 april ga ik ’s avonds spreken over genezing en dan geef jij je getuigenis. Normaal zijn er in een avonddienst zo’n vijftig mensen, nu waren het er wel driehonderd. En ik vertelde over de God van wonderen.
Tot slot
Er moesten nu eerst nieuwe schoenen gekocht worden. Door zijn aangepaste schoenen kreeg hij nu pijn in zijn voeten, in plaats dat ze de pijn wegnamen. Samen met Dicky ging hij naar Meppel en daar liepen ze dan, hand in hand en stonden midden op straat te huilen. Henk en Dicky: Het was zo’n bijzonder moment voor ons! Wat een geweldig leven hebben we nu. Wat een geweldige God. De God van wonderen! De Steenwijker Courant plaatste een groot artikel in haar editie over zijn genezing.
met toestemming van Henk Hofman overgenomen van zijn website