soms krijg je weleens de vraag waarom je denkt dat het echt waar is wat je gelooft. Zit je jezelf niet voor de gek te houden? Misschien bestaat God gewoon niet en geloof je gewoon in sprookjes. Daarom hieronder 5 bijzondere gebeurtenissen waarbij ik echt heb gemerkt dat God er is.
1989, ontmoeting met mijn vrouw
in 1989 was ik verhuisd vanuit Den Helder naar Eelde. ik ging toen al een tijdje naar een kerk in Groningen. Als nieuw-gelovige had ik, na 3 minder succesvolle relaties, ook gebeden om een gelovig meisje te mogen ontmoeten. Op een zondagochtend in die kerk in Groningen zag ik 2 meisjes binnenstappen waarbij ik een van de twee heel interessant vond. ik stapte er na afloop dan ook op af, maar dat eerste contact verliep helaas niet heel goed.
Later in de week werd ik gebeld door iemand van de kerk. Hij had al meerdere mensen geprobeerd en vroeg aan mij of ik 2 meisjes kon ophalen van het station om die dan naar de kerk te rijden.
Ik vond dat prima en had meteen al een idee wie dat zouden kunnen zijn. Op die zondagochtend reed ik naar het station in Groningen en wie stond daar? Het meisje die ik zo leuk vond, in haar eentje.
Dat eerste ritje was het begin, ik haalde haar daarna steeds op van het station. Al snel bleek dat we het bijzonder goed konden vinden en uiteindelijk kregen we een relatie.
later vertelde ze me dat zij ook gebeden had voor een partner die goed bij haar zou passen. We zijn nu inmiddels 33 jaar getrouwd en hebben gemerkt dat we bijzonder goed bij elkaar passen. We geloven dan ook echt dat God ons bij elkaar heeft gebracht.
1989, Sandersweg
nadat ik tot geloof was gekomen werd ik ook gedoopt. de doop is een symbolische handeling waarbij het oude leven in het watergraf gaat en je opstaat in een nieuw leven.
Mijn familie was ook aanwezig bij deze plechtigheid. Mijn zus was de hele dag enorm negatief aanwezig, ze liet in woord en daad duidelijk merken dat ze niets van dat alles moest hebben.
Mijn zus ging na de plechtigheid weer terug naar Maastricht waar ze op kamers woonde.
2 dagen later belde ze me helemaal opgetogen op: ‘Sander, ik ben tot geloof gekomen!’.
Ik was natuurlijk totaal verbijsterd door dit bericht en vroeg hoe dat dan kon.
Ze was op een ochtend door een uithoek van Maastricht aan het fietsen en kwam toen ineens een bordje tegen met daarop het woord Sandersweg.
dit maakte dusdanig veel indruk op haar dat ook zij christen werd.
een ongelooflijk verhaal.
2001, onze beide kinderen
nadat we in 1998 ons eerste kind, Jozef hadden gekregen werd in 2001 Esther geboren. Dat was op een donderdag. Zondags was de kerkdienst, in de kerk wisten een paar mensen dat ons tweede kindje was geboren, de naam van het kindje was echter nog niet bekend. Ook waren de liedjes die gezongen zouden gaan worden in de week ervoor al voorbereid.
Op een bepaald moment werd het kinderlied ‘Hij alleen’ gezongen. In dit lied staan de volgende regels:
De God van Abraham, Isaäk en Jacob,
de God van Adam en Eva,
van Jozua en Job.
De God van David, Elia en Mozes,
de God van Esther en Jozef
daar vertrouw ik op!
dat was een lied dat niet vaak werd gezongen, maar net toevallig na de geboorte van onze dochter Esther wel en dat terwijl niemand hiervan wist. We zagen dat echt als een knipoog van God.
2024, ontmoeting in Eelde
in april 2024 waren we weer even terug in Eelde. Tot 2008 hadden we daar gewoond, sinds die tijd wonen we in het midden van het land. We kenden natuurlijk ook veel mensen in Eelde.
we reden naar de Albert Heyn om wat boodschappen te doen. Terwijl we richting de ingang liepen kwam Piet (naam veranderd ivm privacy) er ook net aan fietsen. Piet is de vader van een klasgenootje van vroeger van Jozef, onze zoon.
we raakten even leuk aan de praat over van alles en nog wat.
Vrouw en kind gingen alvast winkelen en Piet en ik praatten nog even verder. ineens begon hij over het geloof, of we daar nog mee bezig waren. Er ontspon zich een heel leuk gesprekje waarbij ik wat kon delen over mijn radicale ommezwaai. terloops deelde ik hem mee dat ik er een hele website over heb gemaakt. dat vond hij wel interessant dus die stuurde ik hem op. ik kreeg meteen al reactie dat hij het erg interessant vond.
We vonden het erg bijzonder wat er gebeurd was.
maar het verhaal is nog niet afgelopen…
de volgende dag hadden we fietsen gehuurd en we fietsten lekker wat rond. We hadden echter niet veel eten bij ons dus moesten we even wat halen bij de Albert Heyn. Ik maakte nog een grapje over dat we misschien Piet wel weer tegen zouden komen.
we rijden de bocht om en wie komt er aan ook op weg naar de Albert Heyn, Piet. ik kon het niet geloven.
in de winkel ging het gesprek gewoon weer verder over het christelijk geloof en mijn website.
ik kon maar 1 conclusie trekken: God heeft deze man op het oog. ik ben benieuwd hoe het allemaal verder gaat. ik kon hem nog even vertellen dat de Stadskerk in Groningen zo’n fijne gemeente is, daar wilde hij misschien wel een keer heen.
voor wie denkt dat dit niets bijzonders is, dezelfde persoon op 2 opeenvolgende dagen tegenkomen op precies dezelfde plek, volgt hier een stukje kansrekening.
als je aanneemt dat de winkel 36 kwartieren open is, als je aanneemt dat bezoek in ieder van die kwartieren even waarschijnlijk is, als je aanneemt dat bezoekers die in hetzelfde kwartier de winkel bezoeken elkaar zeker tegenkomen en tenslotte, als je aanneemt dat beide personen iedere dag de winkel bezoeken, dan is de kans op tegenkomen op 1 dag 1 op 36.
De kans dat ze elkaar tegenkomen op twee achtereenvolgende dagen is dan 1 op 36 kwadraat = 1 op 1296 = 0,0007716
ik sprak er later nog over met een wiskundig aangelegde vriend en die zei dat de kans nog veel en veel kleiner is omdat we mekaar ook nog 2 keer precies tegenkwamen bij het naderen van de winkel.
2025, treinreis naar het werk
ik was op een ochtend met de trein op weg naar het werk en zat een beetje na te denken wat ik later die dag zou gaan zeggen tijdens een afscheidslunch van Bart (naam gewijzigd ivm privacy) die met pensioen ging. mijn chef had gevraagd of mensen wat konden vertellen. Omdat ik Bart al heel lang kende en omdat hij sinds 11 jaar mijn directe collega was moest ik natuurlijk ook wel wat vertellen.
Een van die anekdotes speelde zich af in 1999. We waren beide weerkundige, Bart op luchthaven Rotterdam en ik op luchthaven Eelde. Op een ochtend eind maart hadden we beide vroege dienst. Ik werd gebeld: “de weerkundige van Rotterdam is op het werk in elkaar gezakt en met spoed naar het ziekenhuis vervoert! Kun jij regelen dat er vervanging komt?” Hij belde mij omdat wij konden zien wie er als vervanger moest worden gebeld.
Ik wist natuurlijk totaal niet wat er met Bart aan de hand was. Ik bad voor hem en voor de situatie en zorgde dat de reservedienst werd opgeroepen.
Later hoorde ik dat Bart een aneurysma had opgelopen, een aneurysma is een scheurende aorta waardoor je gaat leegbloeden. een zeer levensbedreigende situatie.
Bart heeft het overleefd en kon ook nog gewoon verder leven (en niet als een kasplantje), dat is volgende behandelende artsen een enorm mirakel. Het kon helemaal niet aldus Bart die dat later een keer tegen mij zei.
in de trein zat ik een beetje te denken wat ik precies moest vertellen. ‘moet ik wel zeggen dat ik voor hem gebeden heb?’ Ja, zo gaan die gedachten, ik wil de aandacht ook niet teveel op mezelf stellen. en het receptiegezelschap bestond uit vrijwel allemaal niet-gelovige mensen, kan dat dan wel? Ook Bart was niet-gelovig.
ik ging maar een stukje lezen in het boek waar ik in bezig was. een boek over leven met God. ik sloeg het boek open (digitaal) en kwam terecht in een hoofdstuk over bidden voor anderen.
de schrijver krijgt een telefoontje dat een hele goede vriend van hem een gescheurde aorta had gekregen en met grote spoed naar het ziekenhuis was vervoert. Ze gingen zo snel als maar mogelijk is naar het ziekenhuis en kregen daar van het medisch team te horen dat Van het waarschijnlijk niet ging halen en dat ze een zeer riskante operatie moesten uitvoeren, met een grotere kans op overlijden dan op herstel. maar het was zijn enige kans.
hier volgt een kort stukje uit het boek.
“Ik bracht alle verpletterende wanhoop en angst bij God, samen met het schamele beetje hoop dat ik bij elkaar kon schrapen. Ik bad.
Dat was het begin van het verhaal. En zo eindigde het: een paar dagen later werd Van wakker in datzelfde ziekenhuiskamertje, na een succesvolle operatie. Hij was de enige patiënt in de geschiedenis van dit ziekenhuis die ooit deze combinatie van openhartoperaties overleefd had.
De hoofdchirurg kwam om met de familie te praten. Hij huilde terwijl hij vertelde over het moment in de operatiekamer waarop het medisch team het had opgegeven en Van in feite doodverklaarde. Toen begon een verpleegkundige in opleiding, die er alleen maar was om de chirurg zijn gereedschap aan te geven, in die operatiekamer voor Van te bidden. Onmiddellijk daarna vond de chirurg de scheur in het bloedvat waar hij de vijf uur daarvoor zonder succes naar gezocht had en Van bleef in leven.
Wonderbaarlijk. Dat is hoe de niet-christelijke, niet-biddende arts het noemde terwijl hij ons het verhaal vertelde, zijn ogen zo vol tranen dat ze haast overstroomden.”
dat was het verhaal dat ik las. een verhaal over iemand met een gescheurde aorta. En dat las ik net op de dag dat ik op weg was naar een afscheidsreceptie van iemand die dat ook had meegemaakt, ongelooflijk.
ik heb op de afscheidslunch toch maar even verteld dat ik voor hem gebeden had. Ik heb trouwens geen idee of dat gebed geholpen heeft, dat laat ik maar bij God.
Ik heb het weleens eerder gezegd op deze website. Ik zou niet willen ruilen met de rijkste miljonair. Het leven met God is zo opwindend, dynamisch en verrassend. en het is voor iedereen die zich ervoor wil openstellen.
